Οι Ronin («γυρολόγοι» ή «περιπλανώμενοι») ήταν αδέσποτοι σαμουράι, χωρίς κύριο ή αφέντη, κατά τη διάρκεια της φεουδαρχικής περιόδου της Ιαπωνίας. Ένας σαμουράι γινόταν αδέσποτος μετά τον θάνατο του κυρίου του ή μετά την απώλεια της εύνοιας ή του προνομίου του αφέντη του. Σε αυτή την περίπτωση έπρεπε να διαπράξει seppuku ή χαρακίρι, μια μορφή τελετουργικής αυτοκτονίας κατά την απώλεια του κυρίου του. Όποιος επέλεγε να μην τιμήσει αυτόν τον κώδικα του πολεμιστή έμενε «μόνος του» και βίωνε μεγάλη ντροπή.

Τους σύγχρονους Ρονίν θα τους βρεις παντού. Στους προθαλάμους των δημοτικών κτιρίων, στις υπηρεσίες του δήμου, σαν λαγούς σε μια επιτροπή, σαν χειροκροτητές στα κοινωνικά δίκτυα. Είναι αυτοί που έχουν λόγο για τα πάντα και όταν αλλάζει γνώμη ή αντικείμενο ο αφέντης τους, αλλάζουν  εύκολα και αυτοί. Μπορεί να έχουν άποψη για τα κονδύλια, την καθαριότητα, την υγεία,  τα τεχνικά, την παιδεία, τον πολιτισμό. Συχνά ξεχνούν ότι δεν έχουν καν εκλεγεί αλλά απλά έχουν επιλεγεί από τον αφέντη τους για να τον προστατεύουν.

Η προσωπική προβολή και η πολιτική ωραιοπάθεια, η οικονομική ανάγκη, οι οικογενειακές υποχρεώσεις, οι πικρίες από τραχείς συμπεριφορές, οι αδικίες εναντίον του γίνονται τα όπλα που χρησιμοποιεί ο σύγχρονος Ρονίν για να αναμετρηθεί. Με όλους. Σε  πόλεμο, ακόμα και μεταξύ τους προκειμένου να αποκτήσει ο καθένας προνομιακή θέση σε βάρος του άλλου αφού τα κυρίαρχα συναισθήματα είναι η  υποψία, η δυσπιστία και ο φόβος. Είναι εύκολο κανείς να αντιληφθεί τις υπονομεύσεις και ίντριγκες, τα καρφώματα και εμμονές, τις κρυψίνοιες και  καχυποψίες.

Ο φεουδάρχης όσο περνάει ο καιρός κουράζεται, φοβάται, θέλει να ακούει ευχάριστα πράγματα, θέλει να νιώθει ασφαλής. Ο Ρονίν εκεί ακριβώς θεμελιώνει την ισχύ του (και τεκμηριώνει την ηλιθιότητα του ή και την χαμέρπεια του): Στην ανασφάλεια του φεουδάρχη. Του λέει ό,τι θέλει να ακούσει, του γράφει ό,τι ζητήσει, τον προβάλλει και τον φωτογραφίζει όπως θέλει. Με αντιμισθία ή όχι -αλλά προσβλέποντας σε αυτήν-  κάνουν χαρούμενο τον φεουδάρχη.

Η Ιστορία διδάσκει ότι οι Ρονίν επιζούσαν περισσότερο του φεουδάρχη τους. Όχι γιατί ήταν νεότεροι, αλλά γιατί ήταν ανεύθυνοι. Ο φεουδάρχης ενίοτε ανέβαινε στο ικρίωμα. Ο Ρονίν ποτέ. Αυτός θα έπρεπε -τηρώντας τον κώδικα του πολεμιστή- να έχει κάνει seppuku ή χαρακίρι κατά την απώλεια της εύνοιας του πρώτου του αφεντικού. Είχε επιλέξει λοιπόν να βιώσει την μεγάλη ντροπή.

Νάσος Βαλαβάνης