Με αφορμή τη συνέντευξη της σκηνοθέτριας Σοφίας Εξάρχου στον Γιάννη Ζουμπουλάκη,  η οποία δημοσιεύθηκε στο Βήμα στις 11/03/17, για την μεγάλου μήκους ταινίας “Park” και όσα αναφέρονται σε αυτήν για το Ολυμπιακό Χωριό, θεωρώ αναγκαίο τον σχολιασμό αλλά και διευκρίνιση συγκεκριμένων αποσπασμάτων.

Αρχικά, ο προσδιορισμός “ερημωμένο” για το Ολυμπιακό Χωριό, είναι απολύτως  λάθος, δημιουργεί παραπλανητική εικόνα και εντυπώσεις η οποία δυστυχώς έχει αναπαραχθεί σχεδόν από όλα τα διεθνή ηλεκτρονικά μέσα που ασχολούνται με τον κινηματογράφο και αναφέρονται στην συγκεκριμένη ταινία.
Ο κύρος Ζουμπουλάκης (όπως και η κυρία Εξάρχου) θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι στο Ολυμπιακό Χωριό κατοικούν 11.000 άτομα, υπάρχουν Δημοτικά, Γυμνάσια, Εκκλησία, οργανωμένοι φορείς και σύλλογοι και 3 αθλητικά σωματεία με περίπου 1.000 αθλούμενα παιδιά που αρκετά από αυτά έχουν αρκετές διακρίσεις. Από πού ορμώμενος αναφέρεται σε ένα “ερημωμένο Ολυμπιακό Χωριό” στον υπότιτλο αλλά και στην εισαγωγή της συνέντευξης;

[..Με έμπνευση το Ολυμπιακό Χωριό αποφάσισα να «κατασκευάσω έναν κόσμο». Εχοντας δηλαδή το Χωριό ως βάση, πρόσθεσα και άλλα εγκαταλελειμμένα αθλητικά κτίρια και ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, το Ολυμπιακό Χωριό και η ιστορία του μετά τους Αγώνες είναι αληθινά αλλά το «Park» δεν είναι ντοκιμαντέρ. Μου άρεσε πολύ η ιδέα να «κατασκευάσω» έναν κόσμο με αφορμή την ιστορία του Ολυμπιακού Χωριού.]

Στην πραγματικότητα λοιπόν, η κυρία Εξάρχου “κατασκεύασε” την πλατφόρμα του Ολυμπιακού Χωριού προσθέτοντας πλάνα και από άλλα εγκαταλελειμμένα αθλητικά κτίρια και εγκαταστάσεις για τις ανάγκες των γυρισμάτων, χωρίς να νοιώσει όμως την ανάγκη να αναφέρει στις συνεντεύξεις της την πραγματικότητα του Ολυμπιακού Χωριού που σφύζει από ζωή, αφήνοντας το στον διασυρμό.

[«Το Ολυμπιακό Χωριό, έτσι όπως παρουσιάζεται στην ταινία, θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε, όπως και η παρέα των παιδιών που βλέπουμε στο «Park«. Αυτό νομίζω φαίνεται τόσο από τον τρόπο που κινηματογραφείται το Ολυμπιακό Χωριό όσο και από τις επιλογές των χαρακτήρων και των ιστοριών τους. Αυτή την πρόθεση την καταλαβαίνουν οι θεατές. Η πηγή έμπνευσης άλλωστε δεν ήταν το Ολυμπιακό Χωριό. Αρχικά ήθελα να αφηγηθώ την ιστορία μιας παρέας έφηβων αγοριών που ζουν σε ένα απομονωμένο μέρος, όπου δεν υπάρχει καμία διέξοδος και καμία ελπίδα. Να τους τοποθετήσω σε έναν τέτοιο χώρο και να τους παρατηρήσω. Να αφηγηθώ την καθημερινότητά τους, την απόγνωση, την πλήξη τους, τη βία που κρύβεται στα παιχνίδια τους. Μια βία αναπόφευκτη όταν ενώνεις δύο τόσο αντιφατικά στοιχεία, μια παρέα νεαρών παιδιών με όλη την ενέργεια που έχουν και ένα στοιχειωμένο μέρος».]

Η ταινία σίγουρα θα μπορούσε να γυριστεί οπουδήποτε. Όμως δεν είναι έτσι. Γυρίστηκε στο Ολυμπιακό Χωριό -και αυτό αναφέρεται με πηχαίους τίτλους από τα διεθνή μέσα ως abandoned= εγκαταλειμμένο- με παιδιά να τα σπάνε όλα, να κλέβουν τουρίστες, να παίζουν εξαιρετικά βίαια παιχνίδια, να ζευγαρώνουν σκυλιά για να βγάζουν χρήματα και όχι μόνο. Σε ένα Ολυμπιακό Χωριό που στιγματίζεται αντί να προβάλλεται για τα όσα έχουν επιτευχθεί σε αυτό με τόσο κόπο από το σύνολο των κατοίκων.

[«Δεν έβρισκα και δεν βρίσκω τίποτα ένδοξο στο εγχείρημα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα. Τη ματαιότητά τους αναγνωρίζω. Αυτή τη ματαιότητα έβλεπα γύρω μου κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Η όψη αυτών των κτιρίων που στέκουν εγκαταλελειμμένα αυτό αποκαλύπτει με τον πιο θλιβερό τρόπο. Το «Park» προσπαθεί να εκφράσει αυτό τον προβληματισμό. Να στρέψει το βλέμμα στις ιστορίες αυτών των παιδιών και όχι σε ένδοξα εγχειρήματα. Πιο σημαντικές και συγκινητικές μού φαίνονται οι ιστορίες αυτών των παιδιών από το έρημο τοπίο που στέκει πίσω τους. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν πριν από λίγα χρόνια η σπουδαιότερη πηγή ελπίδας και περηφάνιας για τους Ελληνες. Για να καταλήξουν πολύ γρήγορα ένα ενθύμιο της πτώσης που ακολούθησε. Το «Park» προσπαθεί να δει τι κρύβεται πίσω από αυτό τον «ένδοξο» χώρο. Και εκεί κρύβεται μια παρέα παιδιών που μοιάζει να έχει φορτωθεί τη συλλογική νοσταλγία μιας χώρας για το «ένδοξο παρελθόν» της. Εγκλωβισμένη ανάμεσα στα ερείπια, αυτή η ομάδα των παιδιών προσπαθεί να ελευθερωθεί από αυτό το παρελθόν και να ανακαλύψει την ταυτότητά της».]

Υπάρχει ένα γεγονός και αυτό είναι το ότι δεν μπορεί να “ισοπεδώνεται” μια πόλη εν τη γενέσει της στον βωμό μιας άποψης. Όχι γιατί δεν συμφωνώ με τον προβληματισμό και τις ιστορίες των παιδιών που θα μπορούσαν να είναι πραγματικές, όσο με την εμπλοκή, τους χαρακτηρισμούς και την αλήθεια όσων συμβαίνουν στο Ολυμπιακό Χωριό.

Νάσσος Βαλαβάνης
Κάτοικος Ολυμπιακού Χωριού

Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη της κυρίας Εξάρχου στο Βήμα

Αναφορές από τα διεθνή μέσα για το “Park” και το Ολυμπιακό Χωριό
IndieWire
ScreenAnarchy – Warsaw 2016 Review
Variety
SBS
Greek Festival
Cineuropa
Ioncinema
Cinema scope
Flix
Stockholm Film Festival

Το trailer του «Park»
Δείτε εδώ το trailer του «Park»