Συχνά-πυκνά το τελευταίο διάστημα διακρίνω μια αγωνία για την δημιουργία και χρήση των blogs και ιστοσελίδων. Αόριστες τοποθετήσεις χρηστών που διατηρούν σελίδα στο Facebook, παλαιών και νυν εκδοτών εφημερίδων που προσπαθούν να περάσουν μηνύματα για το τι είναι ή δεν είναι τα blogs και οι ιστοσελίδες, ποιοι είναι ή δεν είναι δημοσιογράφοι, ποιοι πρέπει να υπογράφουν τα άρθρα και πολλά άλλα τέτοια ενδιαφέροντα.

Δεν θα έμπαινα στον κόπο να γράψω για τα παραπάνω -το έχω κάνει στο παρελθόν- αλλά το συλλήβδην “όλοι σε ένα τσουβάλι” με ενοχλεί ιδιαίτερα. Αν έχεις κάτι να πεις, αν είσαι δημοσιογράφος και θεωρείς ότι θίγεσαι, αν κάποιο προσωπικό blog ή ιστοσελίδα γράφει ανακρίβειες ή θεωρείς ότι σε προσβάλλει, ότι δεν είναι σύννομη παίρνοντας διαφημίσεις από την πίτα σου, ότι παραπλανεί και εκβιάζει, τότε αναφέρεσαι σε αυτήν. Δεν τους βάζεις όλους σε ένα χωνευτήρι γράφοντας γενικά και αόριστα, ειδικά αν είσαι επαγγελματίας δημοσιογράφος και ζεις από αυτό.
Ο επαγγελματίας δημοσιογράφος κάνει ρεπορτάζ, γράφει, καταγράφει, αναδεικνύει, αποτυπώνει και καταγγέλλει την πραγματικότητα γιατί είναι στρατευμένος στην αποκάλυψη της αλήθειας. Ειδησεογραφεί.

Το αν κάποιος επέλεξε να γίνει δημοσιογράφος είναι δικό του θέμα και καλά έκανε. Το αν επέλεξε να έχει και δική του εφημερίδα (τοπικής ή ευρείας κυκλοφορίας), καλύτερα ακόμα. Το αν έχει συνυπολογίσει σωστά το κόστος, τα έξοδα, τα έσοδα από διαφημίσεις (που είναι συνυφασμένες με το είδος της εφημερίδας, την αξιοπιστία της, την κυκλοφορία της και την δυναμική της), τις επιδοτήσεις, τις χορηγίες και την κούραση, είναι επίσης δικό του θέμα.
Η επιλογή του αυτή λάθος ή όχι, σε καμία περίπτωση δεν είναι ταυτόσημη ή ανταγωνιστική με τα blogs και τις ιστοσελίδες γιατί αυτά δεν παράγουν -κατά βάση- πρωτογενή ειδησεογραφία/γεγονότα όπως η εφημερίδα οφείλει.
Αυτός είναι και ό λόγος που για την κλασική απεικόνιση και ενημέρωση των καθημερινών ειδήσεων ο αναγνώστης καταφεύγει σε κλασικές πηγές ηλεκτρονικής ενημέρωσης μεγάλων οργανισμών και εφημερίδων, που έχουν την υποδομή, το προσωπικό και το κεφάλαιο για να υποστηρίζουν τις αρχικές πηγές τους.

Ο ρόλος των προσωπικών blogs και ιστοσελίδων είναι εντελώς διαφορετικός, κατ’ εξοχήν να λειτουργούν περισσότερο σχολιαστικά. Να αναδεικνύουν τα γεγονότα από άλλες οπτικές γωνίες σχολιάζοντας τα. Να προβληματίζουν, να αποτελούν πλατφόρμα επικοινωνίας μεταξύ των πολιτών, να γίνονται η βάση ζύμωσης ιδεών και προτάσεων.

Στην πραγματικότητα όσο αυξάνεται η χρήση των προσωπικών blogs και των ιστοσελίδων, τόσο ο ρόλος τους γίνεται και πιο σημαντικός. Ο ρόλος αυτός όμως ταυτόχρονα αυξάνει και την ευθύνη των κατόχων των blogs να εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα τους, διασφαλίζοντας την αξιοπιστία τους. Και η αξιοπιστία ενός blog εξαρτάται -σε μεγάλο βαθμό- από την αξιοπιστία του κατόχου του, η οποία επίσης συναρτάται από τον τρόπο με τον οποίο καταθέτει την άποψη του.

Η αξιοπιστία -όπως όλοι γνωρίζουμε- δεν είναι δεδομένη. Κερδίζεται. Και σίγουρα δεν κερδίζεται με την απλή -και εύκολη σαν λύση- μεταφόρτωση των αστυνομικών, πολιτικών, δημοτικών ή κουτσομπολίστικων ειδήσεων, ανακοινώσεων, δελτίων τύπου. Αυτά τα blogs με τους πηχαίους δυσάρεστους τίτλους, του -συνήθως- τοπικού αστυνομικού δελτίου ή δημοτικού δελτίου, προσβλέπουν μόνο στα κλικ των αναγνωστών για να παρουσιάζουν κίνηση στους δυνητικούς προς διαφήμιση πελάτες τους.
Είναι άξιον προσοχής ότι σε αυτά τα blogs λείπει ο σχολιασμός είτε γιατί ο σχολιασμός απαιτεί ορθογραφία και συντακτικό, γνώση σημείων στίξης, σωστή χρήση κεφαλαίων-μικρών και σωστή αποτύπωση σκεπτικού, είτε γιατί το “προϊόν” έρχεται μέσω autofeed και απαιτεί ελάχιστη παρέμβαση του κατόχου του blog που προσβλέπει μόνο στο κέρδος.

Ευτυχώς σήμερα υπάρχουν πολλά και αξιόλογα διαδικτυακά προσωπικά blogs και ιστοσελίδες που έχουν τόση κίνηση, όση και οι ειδησεογραφικές ιστοσελίδες των μεγάλων εφημερίδων. Πολλές φορές η δημιουργία τους αποτελεί διέξοδο, ίσως τη μοναδική, σε όσους δεν μπορούν να εκφράσουν τις απόψεις τους μέσω των εφημερίδων και των ηλεκτρονικών εκδόσεών τους, είτε αυτοί είναι δημοσιογράφοι είτε πολιτικοί είτε απλοί πολίτες ενώ παράλληλα γίνεται εφικτή η ευαισθητοποίηση των πολιτών για τρέχοντα ή διαχρονικά κοινωνικά ζητήματα.

Νάσος Βαλαβάνης